Zielen die elkaar hebben herkend,
met ogen die zagen wat ze altijd hoopten te zien
geuren die vertrouwd maken
en lichamen die worden verkend
De belofte houdt alles levend
Het is onuitwisbaar aangeraakt
De onmogelijkheid maakt
verlangen naar beter
zonder dat beter, het mindere slechter maakt.
Dat triomferen alleen voor zwakkelingen een absolute noodzaak was, wist ik, maar ik, een sterkere geest, dacht me de luxe te kunnen permitteren te mislukken.
Zo word ik verteerd door mijn eigen energie. Het is vreemd zoveel energie hebben en toch niet bij machte zijn er iets mee te doen. Mijn energie is net zo oppervlakkig als maquillage. Het zit op je huid, voor zolang het duurt, en het enige dat je ermee kunt doen is het opmerken, voelen en het tot samensmelting van jouw innerlijke gelaat te laten verworden. Alleen het bestaan ervan verandert me, want het gevoel van de metamorfose is rampzalig.
Het biedt een veilig onderkomen voor mijn kwetsbare ziel, die zij doorzag.
Lichtvoetig, sierlijke tred en uiterst elegant wandelde ze mijn leven in. De gedachte maakt me weer duizelig, mijn maag draait zich weer om en onontkoombaar komen de herinneringen bij me boven.
Onze eerste ontmoeting was ruw doch sensueel. Gedwongen om opgelegde conventies te tarten, over elke schroom heen te gaan. De opgejaagde ademhaling, de mysterie van de aanraking door een soortgelijk wezen in een volstrekt andere gedaante. De schoonheid ontbrak en alleen daardoor was het voor mij duidelijk om deze heftige, brute en zo’n wanhopigmakende en dwingende begeerte te begrijpen..
Dol op mannen
Van de grootse breedsprakigheid waarbij hij me van mijn beeldscherm af wist te blazen, bleef in het echt niets overeind. Bijna verlegen, stotterend en ronduit nederig wist hij daardoor weg te komen met het feit dat hij geen geld op zak had. Of ik wilde betalen. Mannen die je uitnodigen voor een drankje en geen geld bij zich hebben verdenk ik nooit van kwaadwillendheid. Het kan immers stom toeval zijn.
Maar hij bleek meer niet in huis te hebben dan slechts geen geld. Dat iemand die zo schril in contrast staat met zijn online alter ego mij vertederde mag duidelijk zijn; ieder ander had al veel eerder het hazenpad gekozen.
Ik ben gek op mannen, niet alleen op t ideaal, dat opgepoetste beeld in steeds terugkerende dromen.
Nee, ik houd van de rusteloosheid van hun verdorven ziel, zoals ze hun bezwaarde, moordzuchtige hart verbergen, hun onverwachte fijngevoeligheid en kleine, verbazingwekkende uitingen van tederheid.
Er gaat niets boven de verhalen die je van een man te horen krijgt (prachtige, simpele, buitengewone dingen) als hij je helemaal vertrouwt en erop vertrouwt dat je snel opstapt.
Zwijgend lagen ze naast elkaar in duisternis. Na een tijdje schoof zijn hand richting waarop hij haar borsten vermoedde. Geen reactie. Energiek schoof hij haar hemd omhoog. Uit haar keel klonk een stuurs gebrom.
Te laat. Zijn inwendige weerstand liet het afweten. Zijn bloed raasde met de snelheid van een formule 1-wagen door zijn aderen. Zijn stijve lid schuurde tegen haar slappe billen. Zij bromde opnieuw maar hij rustte niet voor hun onderlijven als tandwielen in elkaar grepen. Hij baande zich een weg in haar lijf, ongehinderd door haar gepuf en gehijg. Zij sliep alweer toen hij zich naar de badkamer begaf. Hij werd overmand door de gebruikelijke postcoïtale depressie.
Met een beetje goede wil zou je haar voorgevel “Rubensachtig’ kunnen noemen, maar hij had geen goede wil, allang niet meer. Haar borsten leken op twee klonten brooddeeg die zich tevergeefs tegen de zwaartekracht probeerden te verzetten.
Hij maakte de balans op. Een huis, een gewoon huis met een torenhoge hypotheek. Het huis stond nokvol met onovertroffen overbodigheid, maar was met de beste wil geen thuis te noemen. Die wil was ook allang weg.
Zijn werkplek op de achtste verdieping bevatte 3 eigen planken een uitzicht op de snelweg. Er waren mensen die dit een carrière durfden te noemen. Zijn salaris was bij lange na niet toereikend. De gammele auto moest naar de garage. De school van zijn puberende nakomeling, hun kleding, mediagear, enzovoort kostten een vermogen. Zij gaf geld uit als ware het een olympische discipline was. Het beetje geld dat zij bijverdiende was maar een druppel op de gloeiende plaat.
Alles leek hem boven het hoofd te groeien: zijn werk, zijn gezin, de dagelijkse sleur.
Zijn leven strekte zich uit als een zwart-witfilm. Hij kon geen hoogtepunten meer verwachten. Het leven was peilloos banaal. Hij had vast een vette midlifecrisis, maar had het nog niet door.
Liefde, het dergelijke gevoel leeft nooit in het bewustzijn. Het dringt daarin pas door wanneer het ons onverhoopt overkomt en vooral waarin het ons ontvalt. Het niet kunnen uiten van deze gevoelens verschaft het gemis, het gemis dat ons dwingt na te denken over wat wij bezaten en wat we hadden kunnen bezitten.
Teleurstellingen herinneren ons aan de verwachtingen die we hadden. Zo krijgt het vorm en kunnen wij het duiden.
Pijnlijk en onnodig wreed zal rede het gevoel altijd overmeesteren. Ongenadig harteloos.
Kiezen om ongelukkig te zijn. Het hoort allemaal bij het imago. Een paar zonderlinge eigenschappen cultiveren, zodat die een onmiskenbaar teken van genialiteit lijken als je het helemaal hebt gemaakt Niet misnoegd, maar net voldoende om je voeten even te weken in een plasje droefenis. Gekweld worden door neerslachtigheid. Af en toe. De gang naar teloorgang. De fase welke ik clair-obscur noem. Deze weg leidt naar een staat van toenemende priapische opwinding. Zenuwuiteinden die hun eigen leven lijken te gaan leiden.
Berooid, eenzaam en smachtend.
Een onderaards rijk van bitter grijs, dampend verlangen en diepe inzichten. In dit duivelse souterrain van het innerlijk begint het. Hier is het waar ik, deels vrouw, deels kunstenaar, mijn inspiratie zoek. Hier staat mijn tijd stil, de muziek is trance en mijn gedichten zijn gitzwarte obsceniteiten die ik op mijn maagdelijke doek kalk. Ik negeer de verlokkingen van contact en meander naar mijn ondergrondse gang. Hier ben ik vrij, vrij om te doen wat ik wil. Dit is het moment, en niets anders.
Er zijn dagen waarop mijn hersenen niet ophouden en vergenoegd over dezelfde kwestie blijven malen, alsof het piekeren een deur naar verlichting zou kunnen openen terwijl de enig mogelijke verlichting zou zijn de dingen meer te veranderen. Een utopie. Passie. Begeerte.
Passie is een drug, een dodelijk gif. Als dat in je bloed zit, heb je nergens meer genoeg aan.
De behoefte om even anders te zijn, mezelf anders te zien, ver te voelen van wat het onveranderlijke kwikzilver van degene die ik denk te zijn weerspiegelt naar de persoon die ik beweer te willen beminnen.
Me laten verdwalen in andere armen, een koestering van een andere geur die mijn hersenen herinnert en dat ik m’n ogen open om alles zo te zien, in die spiegel die me vervormt als woelig water. Ernaar blijven staren, verdwaasd door dat nieuwe beeld, dat een brug slaat tussen wat ik geloofde en het nieuwe. Een brug waar ik in gedachten overheen wandelde met de impliciete verbazing zoals bij willekeurig welke grote verandering.
Maar zodra het licht verdwijnt, de avond valt en de betovering verbroken wordt, omdat alles donker is en ik niets meer zie, mezelf nergens meer in herken en bevangen word door de duizeling niet te weten wie ik ben, en wie er bij het aanbreken van de dag zal verschijnen, dan is het kwaad al geschied.
De persoon in me die ik beweerde te beminnen, naar degene die ik begeer en het monster intomen dat ik in mijn binnenste heb ontdekt. Maar hoe dan ook, het is er. De openbaring van de innerlijke drang laat me ontdekken dat ik ook nog een ander wezen ben.
Oude- en nieuwe verhalen.
Poëzie, rijmelarij, innigheid, en ander gelul dat in mijn brein rondwaart en er soms uitmoet.
 | Bo op Innerlijke drang |
LiQueAngel 